Je droeg weer blauw die avond

in een schaduw van zwart licht.

Er werd geen gat gedicht 

met de brief die je me nazond.

Tijd draait alles om

wat eerst prachtig was, wordt lelijk.

Wat je toen zo moeilijk vond

daar denk je niet meer aan.

Laat je me nog gaan?

Wat onaf was, blijft wel liggen.

Je maakt niets ongedaan.

Blauwe ruis, in mijn ziel en in mijn oren

ik wil het niet meer horen, 

maar het houdt nooit meer op.

Blauwe ruis, wat je had gaat nooit verloren

Het wordt alleen maar harder

en het houdt nooit meer op.